انگلیس حتی بعد از مشخص کردن مرز و نام برای افغانستان، تصمیم داشت کاری را که در هند با زبان فارسی کرد، در افغانستان نیز انجام دهد و در این راه تلاشهای زیادی برای حذف زبان فارسی کرد.زبان فارسی نهتنها از جانب خارجیها مورد تهاجم قرار گرفته بلکه متأسفانه خواسته یا ناخواسته از جانب برخی افراد داخل کشور هم بهشدت در معرض آسیب است.زبان فارسی در تمام نقاط کشور همواره یک پل ارتباطی مستحکم بین اقوام با زبانها، گویشها و لهجههای متنوع بوده است. ایران جامعهای متشکل از زبانها و گویشهای متفاوت است. «هویت ایرانی» این جامعه متکثر، با یک زبان مشترک و آن هم «زبان فارسی» تعریف میشود. تهاجم یا تضعیف زبان رسمی کشور به هر شکلی و از ناحیه هرکسی که باشد، زمینهساز افزایش شکاف میان قومیتها و محملی خطرناک برای اختلاف میان ایرانیان با هر قومیت و مذهبی است. آگاهیبخشی درباره این خطر بزرگ و دفاع از اصالت و گسترش زبان فارسی، وظیفه تمامی نخبگان است.
زبان فارسی یک زبان بینالمللی و میراث بشری است. ادبا و زبانشناسان اروپایی در نشست آلمان (برلین سال ۱۸۷۲)، زبان فارسی را پس از زبان یونانی بهعنوان دومین زبان کلاسیک دنیا بهرسمیت شناختند. اینکه اکنون برای چنین زبان قدرتمندی که اندیشه بشری را در طول تاریخ ارتقا داده، علم تولید کرده، فرهنگ پدید آورده و انسانهای دانشمندی پرورش داده و با استفاده از الفاظ فریبنده رقیبتراشی میشود، توطئهای است وارداتی، که قطعا از سوی وطندوستان محکوم به شکست است .
استاد شفیعی کدکنی درباره توطئه ریشهدار بیگانگان برای نابودی زبان فارسی میگوید: «آنهایی که روی زبانهای محلی ما فشار میآورند که من به لهجه کدکنی بهتر است شعر بگویم، نمیدانند که در لهجه کدکنی «شاهنامه» وجود ندارد، «مثنوی» وجود ندارد، «نظامی» وجود ندارد، «سعدی» وجود ندارد. کل میراث این لهجه، چهار تا داستان کوتاه و دو سه تا شعر بیارزش خواهد بود.»
سالها پیش رهبر معظم انقلاب در دیدار اساتید زبان و شاعران، درخصوص زبان فارسی ابراز نگرانی کرده و و فرموده بودند: «من راجع به زبان فارسی حقیقتا نگرانم» و خطاب به مسئولان تأکید کرده بودند: «زبان فارسی قرنهای متمادی است که حفظ شده و ما باید حرمت این زبان را حفظ کنیم.»
